ผลของการปนเปื้อนจากถุงมือที่ใช้ทางทันตกรรมต่อกำลังยึดของวัสดุบูรณะเรซินคอมโพสิตกับเนื้อฟัน

Abstract

วัตถุประสงค์: เพื่อศึกษาผลจากการปนเปื้อนของถุงมือที่มีแป้งและไม่มีแป้งต่อกำลังยึดติดของวัสดุบูรณะเรซินคอมโพสิตกับเนื้อฟัน เมื่อใช้ร่วมกับสารยึดติดระบบเซลฟ์เอทช์ชนิด 2 ขั้นตอน วิธีการศึกษา: ฟันกรามซี่ที่สามจำนวน 40 ซี่ ตัดบริเวณด้านบดเคี้ยวจนถึงชั้นเนื้อฟันส่วนต้น ทำการขัดเรียบผิวเนื้อฟันด้วยกระดาษทรายน้ำความละเอียด 600 แบ่งกลุ่มฟันตัวอย่างออกเป็น 5 กลุ่ม กลุ่มที่ 1 เป็นกลุ่มควบคุม กลุ่มที่ 2 และ 3 ทำการปนเปื้อนวัสดุเรซินคอมโพสิตด้วยถุงมือที่มีแป้งโดยไม่มีการเช็ดหรือเช็ดผิวถุงมือด้วยแอลกอฮอล์เข้มข้นร้อยละ 70 กลุ่มที่ 4 และ 5 ทำการปนเปื้อนวัสดุเรซินคอมโพสิตด้วยถุงมือที่ไม่มีแป้งโดยไม่มีการเช็ดหรือเช็ดผิวถุงมือด้วยแอลกอฮอล์เข้มข้นร้อยละ 70 นำวัสดุบูรณะเรซินคอมโพสิตอุดลงบนเนื้อฟันที่ถูกเตรียมด้วยสารยึดติดระบบเซลฟ์เอทช์ 2 ขั้นตอน (Clearfil™ SE Bond) เก็บฟันตัวอย่างในน้ำกลั่นที่อุณหภูมิ 37 องศาเซลเซียสเป็นเวลา 24ชั่วโมง นำมาตัดให้ได้ชิ้นงานทรงแท่งที่มีพื้นที่หน้าตัด 1 x 1 ตารางมิลลิเมตร และนำไปทดสอบกำลังยึดติดแบบดึงระดับจุลภาค โดยเปรียบเทียบค่ากำลังดึงเฉลี่ยในแต่ละกลุ่มด้วย สถิติ one-way ANOVA และ Tukey test ตรวจความล้มเหลวในการยึดติด ด้วยกล้องจุลทรรศน์แบบใช้แสงร่วมกับกล้องจุลทรรศน์อิเล็กตรอนแบบส่องกราด เปรียบเทียบชนิดของความล้มเหลวโดยใช้สถิติ Chi-square (p<0.05) ผลการศึกษา: ผลการศึกษาพบว่ากลุ่มควบคุมให้ค่ากำลังยึดติดสูงสุดคือ 65.08 MPa โดยค่ากำลังยึดติดลดลงอย่างมีนัยสำคัญ เมื่อมีการปนเปื้อนจากถุงมือในกลุ่ม 5, 3, 2 และ 4 (58.01, 53.98, 52.64, และ 49.41 MPa) ตามลำดับ (p<0.05) สรุป: ควรหลีกเลี่ยงการใช้ถุงมือสัมผัสหรือตกแต่งวัสดุบูรณะเรซินคอมโพสิต เนื่องจากทำให้ค่ากำลังยึดติดระหว่างวัสดุบูรณะเรซินคอมโพสิตและเนื้อฟันมีค่าลดลงถึงแม้ว่าจะทำการเช็ดผิวถุงมือด้วยแอลกอฮอล์แล้วก็ตาม