ผลของสิ่งบูรณะในคลองรากฟันต่อความต้านทานการแตกหักของฟันหลักของฟันเทียมบางส่วนชนิดติดแน่น

Abstract

วัตถุประสงค์: เพื่อศึกษาผลของสิ่งบูรณะในคลองรากฟันต่อความต้านทานการแตกหักและรูปแบบการแตกหักของฟันหลักของฟันเทียมบางส่วนชนิดติดแน่น วัสดุและวิธีการ: สร้างแบบจำลองสำหรับฟันเทียมบางส่วนชนิดติดแน่น 3 หน่วย ที่มีสันเหงือกไร้ฟันยาว 10 มิลลิเมตร จำนวน 30 ชิ้น สุ่มแบ่งตัวอย่างเป็น 3 กลุ่ม กลุ่มละ 10 ชิ้น ตามรูปแบบของสิ่งบูรณะในคลองรากฟันประกอบด้วย เดือยฟันโลหะหล่อ (CP) เดือยฟันสำเร็จรูปเรซินคอมโพสิตเสริมเส้นใยแก้ว (FP) และกลุ่มควบคุมซึ่งไม่มีสิ่งบูรณะในคลองรากฟัน สร้างและยึดชิ้นฟันเทียม บางส่วนชนิดติดแน่น 3 หน่วย ที่มีด้านบดเคี้ยวแบนราบเข้ากับแบบจำลองแต่ละชิ้นด้วยเรซินซีเมนต์ ให้แรงกดขนาด 10,000 นิวตัน กระทำต่อชิ้นฟันเทียมตามแนวแกนของซี่ฟันแขวน โดยเคลื่อนหัวกดด้วยความเร็ว 0.5 มิลลิเมตร/นาที จนชิ้นตัวอย่างแตกหัก บันทึกค่าแรงที่ทำให้ชิ้นตัวอย่างแตกหัก (นิวตัน) วิเคราะห์ด้วยสถิติทดสอบความแปรปรวนแบบทางเดียว (α=0.05) จำแนกลักษณะการแตกหักเป็นแบบที่สามารถบูรณะได้และแบบที่ไม่สามารถบูรณะได้ ผลการทดลอง: ค่าเฉลี่ยแรงที่ทำให้ตัวอย่างแตกหักของกลุ่ม CP (6250.079±688.337 นิวตัน) กลุ่ม FP (6454.780±556.534 นิวตัน) และกลุ่มควบคุม (6849.830±673.003 นิวตัน) ไม่แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ(p=0.124) ในกลุ่ม CP พบรากฟันแตกในแนวดิ่ง 5 จาก 10 ตัวอย่าง การแตกหักในกลุ่มควบคุมและกลุ่ม FP จัดอยู่ในลักษณะที่สามารถบูรณะได้ สรุป: ความแตกต่างของสิ่งบูรณะในคลองรากฟันไม่มีผลอย่างมีนัยสำคัญต่อความต้านทานการแตกหักของฟันหลักของฟันเทียมบางส่วนชนิดติดแน่น แต่มีอิทธิพลต่อรูปแบบการแตกหักของฟันหลัก