การศกึษาแนวคดิเพอื่การออกแบบพทุธอทุยานรตันมหาเจดยี์ ในศรีลังกา อินเดีย และจีน

Abstract

การศึกษาแนวคิดเพื่อการออกแบบพุทธอุทยานรัตนมหาเจดีย์ประเทศศรีลังกา อินเดีย และจีน

มีวัตถุประสงค์เพื่อเชื่อมโยงวิถีชีวิตแบบอริยชน (สัปปายะสถาน) โดยใช้หลักธรรมเป็นตัวกลางในการออกแบบสถาปัตยกรรม โดยเปรียบเทียบกับพุทธอุทยานรัตนมหาเจดีย์ในศรีลังกา อินเดีย และจีน ผลการศึกษาพบว่า รูปแบบสถาปัตยกรรม เสา ผนัง หลังคา พื้น ถูกกำหนดขึ้นเป็นจุดเปรียบดังจุลจักรวาลของจิต อันสุขสว่างที่มั่นคง เบิกบาน สงบเย็นเป็นตัวนำ เป็นตัวหลักชัย (หลักของใจหรือเจติยะ) ส่วนที่ว่างและช่องเปิด เป็นปรากฏการณ์และท่วงทำนองแห่งแสง เป็นปราณพลังแห่งชีวิต แห่งกาลเวลาที่แปรเปลี่ยนสัมพันธ์กับบริบทโดยรอบ ส่วนเสาของห้องเป็นที่ประดิษฐานพระบรมสารีริกธาตุแสดงให้เห็นถึงนิมิตหมายของปัญญาแห่งธรรม มีลานเป็นฌานแห่งธรรมแหล่งที่ตั้งแห่งจิตคือสมาธิ โดยใช้หลักการแห่งพุทธะ ศีล สมาธิ ปัญญา หลักการพัฒนาจิตที่เป็นระบบมากที่สุด เป็นวิถีแห่งธรรมของกิจกรรมในชีวิตประจำวัน ในงานศาสตร์แห่งสถาปัตยกรรม มีธรรมชาติแวดล้อมสังคมเป็นศีลวัตร มีธรรมมงคลเป็นมณฑลแห่งชีวิตที่เกื้อกูลกับธรรมชีวิตสัมพันธ์กับสภาพแวดล้อมมากยิ่งขึ้นไป มีความวิจิตรประณีตบรรจง ละเมียด งดงาม และสงบเย็นอย่างไร้ตัวตนในที่สุด